ارتباط حساسیت و دیسترس اخلاقی در پرستاران بخش های مراقبت ویژه

زمینه و هدف: حساسیت اخلاقی پرستاران را قادر می سازد تا نیازهای مددجویان شان را تفسیر کرده و مطابق اصول اخلاقی به آن پاسخ دهند که این خود می تواند در پیشگیری از شرایط ایجادکننده دیسترس اخلاقی نقش مهمی داشته باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین دیسترس و حساسیت اخلاقی در پرستاران صورت گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 257 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بیرجند (خراسان جنوبی) در سال 1394 صورت گرفته است. نمونه گیری به صورت در دسترس از بین افراد شاغل در بخش های مراقبت ویژه (nicu، icu، ccu و دیالیز) در کل استان صورت گرفت. ابزار جمع آوری کننده داده ها شامل یک پرسشنامه سه قسمتی: شامل اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه دیسترس اخلاقی corlyو نسخه کره ای پرسشنامه حساسیت اخلاقی hun بود. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار spss 16 تجزیه و تحلیل شد. ملاحظات اخلاقی: از کلیه شرکت کنندگان جهت شرکت در مطالعه رضایت شفاهی اخذ شد. همچنین به کلیه پرستاران درباره بی نام بودن پرسشنامه ها و محرمانگی اطلاعات اطمینان خاطر داده شد. یافته ها: بین دیسترس اخلاقی و حساسیت اخلاقی در پرستاران ارتباط معنی داری مشاهده نشد (0/2=p). میانگین دیسترس اخلاقی از کل نمره صفر تا 5 (0/66±3/5) و میانگین دیسترس اخلاقی در بعد شدت 0/75±3/5 و در ابعاد تکرار 0/66±3/54 بود. میانگین حساسیت اخلاقی از کل نمره صفر تا 4 (0/45±3/1) بود. بین دیسترس اخلاقی با سن، تعداد سال های خدمت و همچنین نوع بخش محل خدمت ارتباط آماری معنی دار وجود داشت (0/05>p). همچنین، ارتباط بین حساسیت اخلاقی نیز با تعداد سال های خدمت معنی دار بود (0/05>p). نتیجه گیری: یافته ها حاکی از آن است که افرادی که از توان اجرایی کافی برای عملکرد اخلاقی برخوردار نیستند، جدا از سطح بالا یا پایین حساسیت اخلاقی شان دچار دیسترس اخلاقی می شوند. لازم است تا مدیران بیمارستان ها راهکارهایی همانند بررسی دوره ای این پدیده و همچنین، آموزش مدون در این زمینه اتخاذ نمایند.